GESLACHT

Een verzameling van ideeën, gevoelens en emoties rond om mijn geslachtsaanpassende operatie.

​

Toen ik nog maar een kind was had ik al een afkeur voor mijn geslacht. Niet dat ik het altijd duidelijk heb kunnen plaatsen, het was een ongemak tijdens bijvoorbeeld het omkleden bij de zwemles en staand plassen. Maar het was de constante aanwezigheid van dit onderdeel van mijn lichaam dat over de jaren heen een steeds zwaardere last werd. Het was niet te vermijden, het was het meest tastbare minst vermijdbare onderdeel van mijn lichaam waar ik het nut gewoon niet van begreep. Over de jaren heen veranderde deze afkeur en ongemak in afschuw en walging. Het enige nut ervan leek te zijn om mij te herinneren aan wat ik niet was, en wel zo graag zou willen zijn. “Jongens hebben piemels en meisjes hebben vagina’s” voelde als een onontkoombare waarheid, als iets fundamenteels en onveranderbaar. Ik zag mijn geslacht als een samenkomst van alles dat mis was in mijn leven. Rond mijn tiende leerde ik over het bestaan van transgenders en later leerde ik ook over operaties die je geslacht konden veranderen. Maar dit leek zolang een onbereikbare fantasie, dit ik het niet eens voor ogen zag als toekomstbeeld. Lang heb ik geprobeerd om het te negeren en er mee te leven maar dat is gewoon geen mogelijkheid voor mij, dat zou een afschuwelijk bestaan zijn. De dysforie die ik ervaarde wanneer ik naar mijn eigenlichaam keek was gewoon te groot om mee te kunnen leven.

​

Als ik probeer uit teleggen hoe het voelt om het verkeerde lichaam te zitten (wat ik nog steeds heel moeilijk vind) vergelijk ik het bijna altijd met hebben van een kwaadaardige tumor of gezwel, de vergelijking is misschien wel een beetje wrang maar beschrijft wel heel erg goed de relatie die ik had met mijn geslacht. Want net als bij een tumor was dit ook een terminale aandoening. Ik kon niet anders, ik zou niet weten hoe ik anders zou moeten zonder deze operatie. Tijdens depressieve periodes in mijn leven was dit het licht puntje op de horizon. Een hoop op een leven zonder verdriet en ongemak. Ik kan denk ook heel eerlijk te kunnen zeggen dat als mij de toegankelijkheid tot deze operatie was ontnomen dat ik mijn eigen leven had genomen.

​

‘De operatie’ vind ik om eerlijk te zijn niet de beste manier om ernaar te verwijzen, het maakt het zo imposant en bijna angstaanjagend. Hiernaast zijn een tal aan verschillende operaties die iemand die transgender is kan ondergaan, de operatie die ik heb gehad is een penisinverise vaginaplastiek met een castratie. En ik wil graag kort even uitleggen hoe de operatie werkt want ik vind zelf nog steeds ongelofelijk. De eerste stap in de operatie is het ruimte maken voor de vagina door het maken van een holte tussen de endeldarm. Zoals waar de naam van de operatie al naar verwijst wordt penis binnenste buiten gekeerd, de huid van de schaft wordt zo de binnenwand van de vagina. Van de eikel en de voorhuid wordt de clitoris met capuchon gemaakt. Afsluitend wordt met overige huid van het scrotum de buitenste schaamlippen gevormd. De transformatie die je ondergaat is echt wonderlijk, als een vlinder in een cocon wordt alles eerst afgebroken en daarna op nieuw opgebouwd. Niks verliest zijn functie want alles wordt hergebruikt. Het is dus niet dat je een ander geslacht krijgt maar je geslacht krijgt een andere vorm. Ik ben nog steeds zo verwonderd over de expertise en precisie die de chirurgen hebben om deze operatie uit te voeren.

​

Dit nu alles gezegd te hebben was het niet dat ik zonder spanning de operatie in ging, Ik was afschuwelijk nerveus en gespannen. Het is natuurlijk een grote operatie met een nog grotere lijst aan risico’s die ernaast hangen. Maar ik vooral de angst dat ik het diepe zou springen zonder te kunnen zwemmen. Want wat als ik mij nog onprettiger zou voel bij het hebben van een vagina dan bij het hebben van een piemel? Misschien lijkt het gras alleen maar groener aan de overkant. Hoe kon ik immers weten hoe het was aan om een vagina te hebben? Maar ik kan nu zeggen dat in dit geval het gras echt groener was. En ik wist het eigenlijk meteen na de operatie dat dit was hoe het altijd al had moeten zijn. Toen ik wakker werd na de operatie en spiekte onder mijn deken en twee goed bebloede benen zag en een afwezigheid van dat dat mij zolang zoveel verdriet heeft aangedaan barste ik eigenlijk meteen in tranen uit. Eerste week na de operatie in het ziekenhuis was een hele emotionele tijd van ongeloof en vreugde. Ik vond het aan het begin zo moeilijk om te geloven dat het echt was gebeurd, dat ik na al die jaren uit eindelijk echt gelukkig kon zijn.

​

Wakker worden na de operatie was in veel opzichten een volledig bizarre ervaring. Vijf uur geleden werd ik door narcose in slaap gebracht en toen ik weer wakker werd was mijn hele wereld anders. Het was uit eindelijk het begin van een nieuw leven waar ik al zo lang op had gewacht. Ik heb eigenlijk ook het gevoel dat ik nu pas echt aan mijn leven kan beginnen, de drieëntwintig jaar die hiervoor kwamen telde eigenlijke niet. Het duurde ook niet lang voordat hebben van een piemel als een verre droom voelde. Met twee weken kon het mij eigenlijk helemaal niet meer voorstellen hoe het was voor de operatie. Dit nieuwe leven van mij is nu echt begonnen.